زنان همیشه قصه گویان خوبی بوده اند. از همان ابتدا با تکان دادن گهواره ی کودک خود و با اشعار و قصه ها او را آرام می کردند.

   این خصیصه درونی زن ها تا به آن جا پیش رفت که گزارشگرانی موفق تر از مردان شدند. توجه به ریزه کاری ها و تأکیدات بر روح و روان انسان، گزارش آن ها را از حالت خشک و رسمی بیرون می آورد. گرچه این خصیصه می توانست مورد سوء استفاده نیز قرار بگیرد.

   وقتی اوریانا فالاچی به عنوان یک خبرنگار جنگی در جنگ های ویتنام ، هند و پاکستان ، خاورمیانه و آمریکای لاتین حضور یافت، همین خصیصه قصه گویی او بود که او را ماندگار کرد. تا آن جا که کتاب «زندگی ، جنگ و دیگر هیچ » او توانست سندی بر علیه سیاست جنگ افروزی آمریکاییان باشد.

   در واقع استفاده از زنان به عنوان خبرنگار جنگی پدیده ی نو ظهوری نیست. اما وقتی کریستیان امان پور به عنوان خبرنگار ایرانی الاصل گام در راه اهداف استکباری دولت مطبوع خود گذارد نشان داد که خصیصه ی قصه گویی زنان مورد سوء استفاده قرار گرفته است.

   جنگ به عنوان پدیده ی زشت زندگی بشری ، اثرات جبران ناپذیری بر زندگی زنان و کودکان دارد. قصه گویی  مادرانی که جنگ را با تمام وجود خود احساس کرده اند، تنها قصه نبود واقعیتی بود که پدیده شوم نفس پرستی انسان را به نمایش می گذاشت. پدیده ای که جزء تفکیک ناپذیر هستی بشری شده است .

   خاطرات زنان از جنگ به عنوان واقعی ترین مصالح قصه گویی مورد بهره برداری ادبیات جنگ ودر کشور ما ادبیات دفاع مقدس قرار گرفته است .

   خواهران ، مادران و همسران شهدا ، زنان امدادگر و بهیار ، زنان رزمنده ، زنان عکاس و روزنامه نگار و.... با بیان خاطرات خود در غنی سازی ادبیات دفاع مقدس قدم برداشته اند. بیان واقعیت ها از زبان زنان چنان با استقبال مواجه گشته است که با دقت در نگارش ، استفاده از جزییات و.... توانسته است کتاب «خاطرات دا» را به چاپ پنجاهم در عرض شش ماه برساند.